Menu

David Gilmour – biografia

12 grudnia 2017 - Gitarzyści

David miał szczęście. Urodził się 6 marca 1946 roku w Cambridge, jako drugie dziecko Sylvii- nauczycielki i Douglasa- wykładowcy na uniwersyteckim wydziale zoologii. Dzieciństwo upłynęło mu w miłej, rodzinnej atmosferze, a w jego domu nie brakowało ani miłości, ani pieniędzy.
Do przyszłych wydarzeń w jego życiu przyczynili się sąsiedzi. To od nich w dniu 13 urodzin otrzymał swoją pierwszą gitarę. Sześć lat później dołączył do grupy Jokers Wild, którą tworzyli jego koledzy ze szkoły. Udało im się wydać mini- album z pięcioma utworami.

W 1966 stworzył nową formację- Flowers, potem przemianowaną na Bullit.

W lutym 1968 r. rozpoczął się nowy etap w jego karierze. Wtedy został przyjęty do zespołu Pink Floyd, początkowo jako drugi gitarzysta. Dwa miesiące później z grupy odszedł gitarzysta Roger „Syd” Barret, coraz bardziej pogrążający się w nałogu narkotykowym, a David zajął jego miejsce. W niedługim czasie zdobył dominującą pozycję w grupie. Realizował się jako wokalista, jego kompozycje przyniosły grupie Pink Floyd światową sławę, a genialne, pełne ekspresji solówki gitarowe stały się nieodłącznym elementem muzyki zespołu.
Pod koniec lat ’70 Roger Waters zaczął przejmować coraz większą kontrolę nad grupą, a stosunki między nim a Gilmourem znacznie się pogorszyły.
Gilmour podejmował (nie w pełni udane) próby uwolnienia się od stylistyki Pink Floyd w nagraniach indywidualnych. W 1978 r. wydał swój pierwszy solowy album zatytułowany „David Gilmour”. Jednak najlepszą według niego kompozycję- „Comfortably Numb” zostawił na album Pink Floyd „The Wall” wydany rok później. W 1984 r. ukazała się druga solowa płyta Gilmoura „About Face”. Zarówno ta, jak i poprzednia, znalazły się w pierwszej dwudziestce brytyjskich list przebojów.
Po tym jak w 1985 r. w wyniku narastających konfliktów Waters opuścił Pink Floyd, Gilmour został liderem grupy. Jej ostatnią studyjną płytę- „The Division Bell” wydano w 1994 r.
W 1999 David wziął udział w nagraniu rock’n’rollowego albumu Paula McCartneya „Run Devil Run”, po którym muzycy zagrali razem szereg koncertów.
W listopadzie 2003 r. został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi w dziedzinie muzyki.
Pytany o przyszłość Pink Floyd wielokrotnie odpowiadał, że nie ma żadnych planów dotyczących zespołu. Z tego powodu niespodziewana wiadomość o jego wspólnym występie z Watersem na Live 8 w 2005 r. w Londynie wywołała wielkie poruszenie. Koncert udowodnił, że mimo upływu czasu muzyk jest nadal w znakomitej formie.
6 marca 2006 ukazała się jego trzecia solowa płyta – „On an Island”, która zawiera polski akcent- orkiestracja to dzieło Zbigniewa Preisnera, a w nagraniu kilku utworów wziął udział pianista jazzowy Leszek Możdżer.

W wolnych chwilach Gilmour oddaje się lataniu (ma własny samolot), które pasjonuje go od ponad 20 lat. Może pochwalić się też pokaźną kolekcją gitar. Jednak jego największą miłością jest muzyka. Jako jeden z najwybitniejszych gitarzystów swojego pokolenia pokazuje, że technika to nie wszystko. Gilmour posiada niezwykły talent do zawierania w muzyce głębokich emocji. Potrafi zachwycić i wzruszyć bez wirtuozerskich popisów, nawet jeśli zagra tylko kilka dźwięków.

Autor: Ewa Rogoyska

Wykorzystuję pliki cookies w celu prawidłowego działania strony, korzystania z narzędzi analitycznych oraz zapewniania funkcji społecznościowych. Szczegóły znajdziesz w polityce prywatności. Czy zgadzasz się na wykorzystywanie plików cookies? polityka prywatności

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close